Miód, zwany również płynnym złotem jest od dawna znany jako środek leczniczy. Wiemy, że jest doskonały podczas przeziębienia, pomaga odtruwać organizm i stosuje się go u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka. Są to jednak tylko niektóre z wielu właściwości leczniczych miodu, a te z kolei zależą od jego rodzaju.
Miody mogą być różne – zależy to od roślin z jakich został zebrany nektar, dlatego też każdy rodzaj schorzenia powinniśmy leczyć odpowiednim rodzajem miodu.
Przyjrzyjmy się więc poniższemu podziałowi, aby właściwie używać tego słodkiego przysmaku :
Miód akacjowy: nektar pozyskiwany jest przez pszczoły z robinii akacjowej, jego barwa jest jasno słomkowa w stanie płynnym, zaś po skrystalizowaniu biała lub kremowo żółta. Miód akacjowy zawiera bardzo dużą ilość fruktozy, dzięki czemu wolno się krystalizuje długo pozostając w stanie płynnym.
Jego głównym walorem jest wspomaganie leczenia chorób wrzodowych żołądka i dwunastnicy ponieważ przyspiesza odnowę błony śluzowej poprzez zwiększenie wydzielania śluzu i ziarninowanie.
Stosuje się go również u osób z lekkimi postaciami cukrzycy (nie insulinowymi!) ze względu na obecność fruktozy, która w diecie cukrzyka doskonale zastępuje sacharozę.
Zawartość cukrów prostych, które są szybko i łatwo przyswajalne przez organizm czyni z miodu sojusznika w walce z przemęczeniem i wyczerpaniem fizycznym i umysłowym.
Pozostałe zastosowania: przeziębienia, choroby nerek i układu moczowego, zaburzenia wątroby i dróg żółciowych, bezsenność, zakażenia ran.
Miód akacjowy jest bardzo lubiany przez dzieci, warto więc podawać go w okresach wzmożonego wysiłku lub profilaktycznie podczas zimy.
Miód gryczany: jego barwa jest ciemno brunatna w stanie płynnym, po skrystalizowaniu (krystalizuje się dość długo) nieco jaśniejsza. Ta odmiana miodu charakteryzuje się bardzo wyrazistym smakiem, nieco pikantnym. Zawiera (podobnie jak miód akacjowy) dużo fruktozy ale również odznacza się dużą zawartością biopierwiastków : głównie żelaza i magnezu.
Dzięki wysokiej aktywności antybiotycznej może być z powodzeniem stosowany w leczeniu zakażeń gronkowcem złocistym.
Kolejną zaletą miodu gryczanego jest bardzo korzystny wpływ na choroby serca i układu krążenia. Dzieje się tak ze względu na zawartość cukrów prostych, które szybko i łatwo wchłaniają się do krwiobiegu, tym samym w krótkim czasie odżywiając mięsień serca.
Lekarze zalecają także spożywanie miodu gryczanego przy anemii (zarówno u dzieci jak i dorosłych) ponieważ ten rodzaj miodu zawiera wyjątkowo duże ilości żelaza.
Warto też zwrócić uwagę na ilość witaminy C – miód gryczany jest jej bardzo bogatym źródłem, poza tym zawiera rutozyd (pochodna rutyny) odpowiedzialny za zapobieganie rozkładu witaminy C. Te czynniki sprawiają, że jest on zalecany w stanach przeziębienia, rekonwalescencji oraz profilaktycznie w okresach wzmożonego wysiłku.
Pozostałe zastosowania: zaburzenia wątroby, miażdżyca, choroby układu oddechowego, zaburzenia na tle nerwowym, wspomagająco w terapii przeciwnowotworowej.
Miód lipowy: w stanie płynnym ma barwę od zielonożółtej do jasno bursztynowej, po skrystalizowaniu biało żółtą.
Odznacza się bardzo wysoką aktywnością antybiotyczną, silnie działa na drobnoustroje, niszczy gronkowce, paciorkowce, pałeczki zapalenia płuc (Klebsiella pneumoniae), pałeczki E.coli oraz drożdżaki.
Miód lipowy daje doskonałe efekty podczas leczenia schorzeń układu nerwowego (nerwice, stres, bezsenność) – działa on uspokajająco, rozkurczowo i lekko nasennie.
Wykazuje silne działanie napotne dlatego też jest często stosowany podczas przeziębień i grypy.
Łagodne działanie moczopędne, nieznaczne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, likwidowanie obrzęków to kolejne właściwości lecznicze miodu lipowego.
Jest on również stosowany przy zaburzeniach przewodu pokarmowego dzięki działaniu rozkurczowym i przeciwbakteryjnym.
Miód spadziowy: ma gęstą konsystencję, jego barwa może być ciemnobrunatna, zielonkawa lub prawie czarna. Bardzo wolno się krystalizuje, dzięki czemu długo pozostaje w stanie płynnym.
Miód spadziowy występuje w dwóch rodzajach : z drzew iglastych i liściastych, jednak właściwości lecznicze są niemalże identyczne. Ich główną wspólną cechą jest wysoka aktywność antybiotyczna (najwyższa w spadzi jodłowej i świerkowej).
Zawiera najwięcej mikroelementów (potas, fosfor, wapń, żelazo) ze wszystkich rodzajów miodu dlatego też zaleca się go przy uzupełnianiu niedoborów energetycznych.
Jest bardzo pomocny w leczeniu schorzeń układu krążenia, chorobach płuc i nerwicach.
Warto wiedzieć, że miód spadziowy przeciwdziała napromieniowaniu jonizującemu (w Niemczech miód spadziowy podawany jest górnikom pracującym w kopalni uranu).
Miód wielokwiatowy: to chyba najbardziej zróżnicowana odmiana miodu. Jak sama nazwa wskazuje jego właściwości zależne są od pory roku i roślin, z których został zebrany nektar.
Miód pochodzący z wiosennego zbioru odznacza się jasną barwą, delikatnym zapachem i łagodnym słodkim smakiem. Jego zastosowanie w lecznictwie to głównie wspomaganie w leczeniu chorób serca i układu krążenia, wątroby i woreczka żółciowego. Znajduje również zastosowanie w leczeniu astmy oskrzelowej alergennej i kataru siennego.
Miód ze zbioru letniego jest ciemniejszy od miodu wiosennego, a jego smak i zapach bardziej intensywny (korzenny).
Miód letni jest bardzo bogaty w enzymy, biopierwiastki, wykazuje też działanie bakteriobójcze. Podobnie jak miód wiosenny stosowany jest przy leczeniu astmy oskrzelowej i chorób serca. Ponadto zaleca się go w stanach przeziębień, grypy, osłabienia, rekonwalescencji pooperacyjnej i chorobach dolnych dróg oddechowych.